"Geen aandacht voor het stille meisje."

---

verdrietig

Hey NokNok'ers,

Ik zit in het tweede middelbaar in een klasje van 14. Je eerste reactie is waarschijnlijk: "Amai dat is weinig!". En dat is ook zo. Maar we maken lawaai alsof we met 30 zijn. Iedereen babbelt, of roept zelfs, beweegt, lacht, enzovoort.  Maar ik zit meestal gewoon op mijn stoel kijkend naar de anderen, denkend wat er allemaal gebeurt, stil in mezelf, hopend dat er ook iemand met mij zou komen praten. 

Of op de speelplaats, dan ben ik bij mijn vriendinnen (die zijn echt super trouwens!), maar soms zijn ze zo samen bezig en dan lijkt het alsof ik er niet bij hoor. 

En thuis, als er een discussie is tussen mijn ouders en broers, dan lijkt het alsof ik enkel besta en nadenk, maar niks zeg. Dan voel ik me zo eenzaam omdat er niemand met mij bezig is. Niemand geeft aandacht aan dat ene stille meisje. 

Op een dag toen ik hierover nadacht besefte ik dat ik niet mocht verwachten dat ik zomaar aandacht kreeg of dat de mensen mijn gedachten konden lezen. Dus ik besloot me wat meer in de groep te gooien. En dat lukt! De ene dag al wat meer dan de andere, afhankelijk van hoe ik me voel ;). 

Nu, ik ben af en toe dat stille meisje en daar is niks mis mee! 
Nu voel ik me er goed bij. 

Reacties ―